Навіны

* * *

Ах, паэзія, п’янкое віно,
Лекі ад злых дэпрэсій!
Ларыса Геніюш валачэ бервяно
Па зімовым сібірскім лесе.
Снег па пахі. Найедкі пот.
Аўчаркі на дыбкі ўсталі.
Яшчэ будуць Мао Цзэ Дун і Пол Пот.
Ужо ёсць — Сталін.
Зрабіцца б вавёркай, узляцець на кедр
І грызці-грызці арэхі.
Нізкі паклон вам за пакутаў букет,
Вялікія гуманісты чэхі.
Вы здалі паэтку, як здаюць багаж,
У рукі Цанавы-кАта.
І сон спакойна-радасны ваш.
І пеніцца піва кашлата.
Але, вядома ж, невіноўны Чэх,
Што ўзяў на душу крывавы грэх.
Ён помніць, як курчыўся ў полымі Гус.
Ён — нявольнік, як і беларус.
Ведае мудры чэшскі народ,
Што хутка скончыцца гульня без правіл.
І зашыецца ў норы цэкісцкі зброд.
І народзіцца Вацлаў Гавэл.

* * *

Жыву я як жыве
Уся мая краіна —
Разлад у галаве,
Пачуццяў штурханіна.
Ці мы адзін народ?
Ці дурні-асталопы?
Ці нам паўзці на Ўсход?
Ці бегчы да Еўропы?
Як быдла ў хлеў, ісці?
Трымаць жыццё за лейцы?
Быць азіятам ці
Рабіцца еўрапейцам?
Душа ў тузе дрыжыць
Нязводнай і суровай:
З якою верай жыць?
Якой маліцца мовай?
Ліцвінскі сын Лявон
Па прозвішчу Дайнека —
Б’ю ў ЕЎРАПЕЙСКІ звон,
Склікаю ЧАЛАВЕКАЎ!


У Краіне Лядовых Палацаў

Уладзіміру Някляеву

Як, скажы, да цябе дагукацца?
Ці не згінуў ты, родны народ?
У Краіне Лядовых Палацаў
Не душа ў пашане, а лёд.
Дык ці трэба, паэт, надрывацца?
Верш твой злую сцяну не праб’е.

У Краіне Лядовых Палацаў
Клюшка з шайбай важней за цябе.
Ці напішаш ты мемуары?
Кроў цячэ і з вачэй, і са шчок.
Па паэтавым светлым твары
Хвошча чорны цяжкі дручок.
Ах, як подла і як балюча!
Дзе паэтаў білі вось так?
Спіць Няміга. Маўчыць Уручча.
І паўзе, як звер, аўтазак.
Вас пабілі. І вас аблаялі.
І на снезе ў святле ліхтароў
Кроў Някляева, кроў Някляева…
Хіба можна забыць гэту кроў?

* * *

Нам вяшчалі: «Лимит революций исчерпан».
І ўсюды пануюць згода і мір.
Але грымнуў Туніс аўтаматнымі чэргамі.
Але выбухнуў гнеўнаю плошчай Каір.
 
І паўстала лівійская ДжамахірЫя,
Што ў Кадафі жыла ў залатой турме.
Разбураюцца сцены гнілыя старыя.
Вецер волі шырока і ярасна дзьме.
Праз Сахару рэха пайшло. Праз экватар.
Паляцела праз джунглі. Праз акіян.
Звонкi пошчак паўсюль! Гэта ломяцца краты.
Гэта б’е рэвалюцыя ў свой барабан!


Плошча


«На широкой площади убивали нас».
Эдуард Багрыцкі


Не засні ў паняверцы,
Крокам крылатым руш —
Семдзесят тысяч сэрцаў,
Семдзесят тысяч душ!
 
Вер вось такім імгненням!
Сэрца ў кулак вазьмі!
Тут устаюць з каленяў.
Робяцца тут людзьмі.
Вецер сцягамі палошча.
Плошча!
АМАП дручкамі хвошча.
Плошча!
Дручок балючы рабрысты.
Зяўнеш — галаву знясе!
Сёння ўсе дзекабрысты!
Сёння снежаньцы ўсе!
Мроі! Нябесныя знакі!
Мужнасць! Надзея! Народ!
Чорныя аўтазакі
Прагна ашчэрылі рот.
Цвёрдагранітны Ленін
Моўчкі глядзіць з вышыні.
Радасць! Натхненне! Маленне!
Вера ў лепшыя дні!
2010 год!
Плошча!
Радзіма!
Народ!


* * *

14 студзеня 2011 года. Прэзідэнт Туніса на сваім самалёце ўцёк з краіны, прыхапіўшы з сабою ўвесь залаты запас нацыянальнага банку. Радасны народ святкуе перамогу — вуліцы аж кіпяць! Пажылая жанчына-мусульманка, узняўшы руку, натхнёна крычыць у кінакамеру:

— Гэта заклік да народаў усяго свету! Не бойцеся дыктатараў! Не бойцеся дыктатараў!

А хтосьці з палітычных кулінараў хацеў, каб такія, як яна, сядзелі дома і варылі боршч. Рэвалюцыя перамагла! Шаноўная спадарыня-мусульманка і сапраўды пойдзе зараз варыць боршч ці што там яны вараць у сваім Тунісе.

* * *

20 гадоў таму рухнуў Савецкі Саюз. Асабіста я не праліваў і не праліваю слёзаў, бо заўжды быў прынцыповым ворагам імперый, у якія б фарбы яны не фарбаваліся. Імперыя (у нашым выпадку расійска-савецкая імперыя) не можа быць добрай, не можа дэмакратызавацца. Яна можа толькі разваліцца. Ёй непатрэбен беларускі паэт Някляеў, як былі непатрэбныя Каліноўскі, Ластоўскі, Пазьняк… Яна быццам той вечна галодны воўк, які, вядома ж, невіноўны ў тым, што яму пастаянна хочацца есці і дзеля гэтага патрэбна некага забіваць. Такім ваўка стварыла прырода. А ўспомніў я пра распад савецкай імперыі ў звязку са словамі Станіслава Шушкевіча. Вось гэтыя словы: «Гістарычная каштоўнасць Белавежскага пагаднення ў тым, што Расія ўпершыню прызнала незалежнасць Беларусі (!), прызнала перад усім светам».

* * *

Ішоў Паўлюк.
Упаў у люк.
Ішоў Максім.
Упаў за ім.
Ляжаць, крычаць,
Ды ім — каюк.
Ніхто не гляне
Ў гэты люк.
Глухі Іван
Умельцам быў —
Узяў і люк той
Заварыў!
І толькі чутна —
О-ё-ёй!
То нехта еньчыць
Пад зямлёй.


* * *

Камяніца… Навальніца… Бліскавіца… Чараўніца… Крыніца… Таямніца… Маладзіца… Мілавіца… Якая прыгожая беларуская мова!

* * *

Мне старасць б’ецца пад рабро.
Цiшэй, спакойней крочу, бо
У класікі не абяруць,
Пенсію не адбяруць.


* * *

Аказваецца, на мангольскай мове слова Манголія азначае — Краіна Непераможных. Вось так.

* * *

Мы жывем у краіне адмоўных эмоцый,
Быццам бульба гнілая ў дзіравым кашЫ.
Тут рукам і сэрцам не хапае моцы.
І святога палёту не хапае душы.


* * *

20 студзеня 2011 года ў 11 гадзін 38 хвілінаў (люблю дакладнасць!) скончыў працу над раманам «Той, каго ўдарылі па шчацэ», дзясятым па ліку. Калі не памыляюся, на сённяшні дзень я між беларускіх пісьменнікаў напісаў сама больш раманаў, хоць ніколі не гнаўся за колькасцю. Проста, у смак пісАлася, адчуваў радасць ад працы. Між гэтых раманаў восем на гістарычную тэматыку. Тут мяне таксама пакуль што ніхто не абагнаў. Калі параўноўваць літаратурную справу са спортам, то напісанне раманаў — забег на вельмі доўгую дыстанцыю. Бяжыш, пакуль не заколіць пад дыхаўку. Не ведаю, ці сяду зноў за пісьмовы стол, бо, шчыра сказаць, стаміўся. Няпросты быў лёс маіх раманаў. Іх жорстка крытыкавалі. Іх стараліся не заўважаць. Я не ўлазіў у загадзя сканструяваныя афіцыйнымі крытыкамі абоймы. Мяне таўклі ў крытычных артыкулах, а я пісаў, бо не мог не пісаць. І гэта не графаманства. Гэта — покліч нябёсаў.

Мой брат па беларускай літаратуры, хай цяжка, хай нявыкрутна, хай балюча і крыўдна — пішы! Мы, калі паклікаў нас Бог, павінны сказаць пра свой род, пра свой народ, пра месца нашага народу і нашай краіны на гэтай горкай трывожнай зямлі.

Але й найвялікшую радасць прынеслі мне мае раманы. За іх я атрымаў Дзяржаўную прэмію Беларусі імя Кастуся Каліноўскага, Літаратурную прэмію імя Івана Мележа, дыплом і залаты медаль лаўрэата прэміі імя Валянціна Пікуля, якія мне ўручыла Міжнародная асацыяцыя пісьменнікаў баталістаў і марыністаў за цыкл гістарычных раманаў.

Вядома, я радуюся, што людзі хоць і не густа, але чытаюць мае творы. А яшчэ я радуюся, што ўвёў ва ўжытак пяць літаратурна-гістарычных паняццяў: баявы кліч палачанаў «Рубон!», iмя нашай старадаўняй Бацькаўшчыны «Ліцвінія», «Ордэн Святога Палямона», «Зеўс» — Згуртаванне еўрацэнтрыстаў i назву мiнiяцюраў «Герадоцiнкi». Гэта, паверце, нямала для гістарычнага белетрыста, якім я сам сябе лічу.

* * *

У газеце чытаю невялікі артыкульчык і подпіс пад ім: Вера Філенка, капірайтар. Што за прафесія такая? Праз два дні сустракаю старую знаёмую цётку Нюру, якая (добра ведаю) пасля выхаду на пенсію падрабляе — падмятае тэрыторыю каля прыватных шапікаў.

— Кім працуеце? — пытаю дзеля прыліку.

— Падмятайтарам.

* * *

Бываюць здарэнні, на першы погляд, неістотныя і дробязныя, якія запамінаеш, тым не менш, на ўсё жыццё.

Спякотным летам 1957 года я паехаў са сваёй Змітраўкі на Урал, у горад Ніжні Тагіл. Было мне сямнаццаць. Быў я неўладкаваны і рамантычны. Паступіць у Клайпедскую мараходку не атрымалася, на шахту ў Данецку мяне не ўзялі, бо не меў васямнаццаці, і я рвануў на Урал, які паэт Твардоўскі (памятаеце?) называў «опорным краем державы, становым хребтом». «Опорный» край аказаўся надта ж суровым краем. У тое лета грымелі жахлівыя навальніцы з градам і чырвонымі маланкамі. Каля тагільскага вакзала, дзе я туляўся і начаваў, вецер ламаў тоўстыя старыя таполі, ламаў з пранізлівым трывожным трэскам. За два тыдні галоднага бадзячага жыцця я ўшчэнт знясілеў. Скончыліся апошнія грошы. Скончыліся мізэрныя харчы. Я ішоў і хістаўся. У вачах скакалі яркія бліскаўкі. Адно неадольнае дзікае жаданне жыло ўва мне: хоць што-небудзь кінуць на зуб. (У той час у мяне быў яшчэ поўны набор уласных белых вострых зубоў — трыццаць два!). І тут каля цэнтральнага ўваходу ў вакзал я ўбачыў дзябёлага барадатага мужычка, якіх у гэтых мясцінах называюць чалдонамі. Чалдон паважна сядзеў на лавачцы, расклаўшы перад сабой на газеціне цэлую гару акуратна нарэзанага сала і хлеба (апетытныя пахкія лусты!) і са смакам еў. Мяне быццам громам ударыла. Я, вельмі начытаны беларускі вясковы юнак, прагна праглынуў сліну, падышоў да мужычка і, стараючыся прамаўляць чыста па-расейску, стараючыся не збіцца на беларушчыну, сказаў:

— Дяденька, дайте мне, пожалуйста, поесть.

Чалдон вельмі ўважліва зірнуў на мяне, не спяшаючыся, дажаваў хлеб з салам, не спяшаючыся, выцер чырвонай хусцінкаю тлустыя пунсовыя вусны, не спяшаючыся, паклаў хусцінку ў кішэню і даў мне паесці. Даў малюсенькі кавалачак чорнага хлеба. Кавалачак быў тоненькі-тоненькі, аж свіціўся. Сам жа чалдон зноў налёг на сала. Вось табе і «широта русской души»!

* * *

Чаму сённяшнія беларускія ўлады не любяць бел-чырвона-белы сцяг? Чым гэты колер так рэжа ім вока? Здаецца ж, сцяг прыгожы, яркі, запамінальны. Кажуць, пад ім у другую сусветную вайну маршыравалі паліцаі. Але ж і ўласаўцы маршыравалі пад бел-сіне-чырвоным трохкалорам, які, тым не менш, з’яўляецца дзяржаўным сцягам Расійскай Федэрацыі. Значыць, справа не ў гэтым.

Думаецца мне, рэзкая нелюбоў да бел-чырвона-беліка выклікана тым, што дужа ж ён падобны на польскі бел-чырвоны сцяг. Вось каб ён быў бел-сіне-белы, падобны на расійскі, тады б яго шанавалі, цалавалі, прысягалі на ім.

Узнікае заканамернае пытанне: чым Расія лепшая за Польшчу? Нагадаю, што з Польшчай мы, беларусы, жылі ў шчыльным саюзе цэлых 408 гадоў — з часоў Крэўскай вуніі (1387 год) да трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год). З Расіяй — 196 гадоў. З трэцяга па­дзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) да знікнення з палітычнай мапы свету СССР (1991 год). Нагадаю, што ў Польшчы ёсць горад Мінск, Мінск-Мазавецкі. У Расіі Мінску няма.

* * *

У газетах вычытаў, што пасля брутальнага разгону АМАПам народнай дэманстрацыі 19 снежня 2010 года каля Дома Урада частка дэманстрантаў (чалавек трыццаць) шукалі ратаванне ў Чырвоным касцёле. Грукаючы жалезнымі шчытамі, на людзей няўмольна насоўвалася сцяна АМАПа. Людзі хорам прамаўлялі «Ойча наш», затым пачалі стукацца ў касцельныя дзверы, прасіць, каб іх упусцілі ўнутр Божага храма. Але знутры дзверы ніхто не адчыніў, хоць у касцёле, яўна, былі служкі культу. А міліцыянты ішлі-падыходзілі ўсё бліжэй. І нарэшце ўзвіліся цяжкія дручкі.

Аб чым гэта я? Я аб тым, што яшчэ ў глыбокай даўніне (у той жа Грэцыі) самы люты злачынца мог, ратуючыся, забегчы ў малітоўню, дакрануцца рукою да алтара, і ён, злачынца, рабіўся недатыкальным. Я аб тым, што ў мінскім Чырвоным касцёле маецца абраз Маці Божай Нястомнай Дапамогі. Я аб тым, што заснавальнік Чырвонага Касцёла Эдвард Вайніловіч адчыніў бы дзверы, упусціў бы перапалоханых людзей, выратаваў бы іх, а там — будзь што будзе, а там, як кажуць, Бог — бацька. Але не адчынілі. Зрабілі выгляд, што не заўважылі. Не мы iм суддзi. Суддзя iм — Бог!

* * *

Вясна… І, ветрам напятыя,
Хмары над горадам ходзяць.
Ніводнага мёртвага атаму
Не знойдзеце вы ў прыродзе.
Вясна… І нават на могілках
Промень гуляе юны,
Дрэвы растуць, спяшаюцца,
Карэнні ўрываюцца ў труны.


* * *

«Чалавечы чэрап — самая непрыступная крэпасць». Так сказаў мудра-афарыстычны Карл Маркс. Гэта не перашкодзіла ягоным вучням-паслядоўнікам скрышыць на найдрабнейшы друз мільёны й мільёны такіх крэпасцяў.

* * *

Маньяк
П’е каньяк.
Гуманіст
Грызе лаўровы ліст.


Парадокс

Не лайдакі, не беззямельцы мы.
Вось парадокс, што дзівіць нас:
Кіруюць намі, еўрапейцамі,
Неўязныя ў Еўразвяз!

* * *

У турэмнай камеры вязень ходзіць і ходзіць ад сцяны да сцяны. Сукамернік кажа яму:

— Думаеш, калі ты ходзіш, дык ты не сядзіш?

* * *

Мудрыя словы майго бацькі : «Трэба рабіць. Ляжачага хлеба нідзе няма».

* * *

Матчына крыло і ў мароз цёплае.

* * *

Жыццё — выпадковасць. Смерць — заканамернасць. Дык вып’ем, панове, за выпадковасць!

* * *

На працягу некалькіх апошніх гадоў я так захапіўся Вялікім Княствам Літоўскім, так даастатку аддаўся яму, нырнуў у ягоную глыбіню, увайшоў у ягонае магнітнае поле, што пачалі адбывацца смешнаватыя недарэчнасці. Разглядваючы новы электравыключальнік, які мы купілі для свайго лецiшча, я радасна-здзіўлена сказаў жонцы:

— І тут яно!

— Што? — не зразумела Зіна.

— Вялікае Княства Літоўскае. Глядзі — на пластмасе выштамплевана: ВКЛ.

Жонка ўзяла электравыключальнік, крутанула ў руках:

— Усё зразумела. Табе трэба крыху адпачыць, трэба выключыцца. Якое Княства? ВКЛ —включить. ВЫКЛ — выключить. Так што выключайся, даражэнькі.

* * *

— Спадар дырэктар, прызначце мяне вашым намеснікам, і я горы за вас звярну, я буду правай вашай рукою!

— Добра, спадар Падхалімовіч, вельмі добра. Але маецца малюсенькая няўвязачка — я ад нараджэння ляўшун.

* * *

— Паважаныя рэдактары радыё і тэлебачання, прашу выканаць для маёй жонкі Марусі і для мяне народную песню «Санников остаётся с нами!». Выбарнік з шасцідзесяцігадовым стажам дзед Базыль.

* * *

Апошнім часам ва ўсіх, хто здольны думаць і цвяроза аналізаваць палітычную сітуацыю, рэзка знізіліся надзеі на Расію як на дэмакратычную краіну. Наша магутная ўсходняя суседка цвёрда пакрочыла імперскай дарогаю СССР. На сваіх межах яна падтрымлівае самыя адыёзныя, самыя жорсткія рэжымы. Будзь хоць султанам, хоць ханам, залівай крывёй падуладную табе зямлю, — абы таньчыў пад расійскую дудку. Што гэта? Неакаланіялізм? Расізм?

Даю паважанаму спадарству адказ на пытанне. Гэта — нешта вельмі блізкае да імперскага расізму. Гэта — Расіізм!

У звязку з гэтым хачу нагадаць шаноўнаму спадарству вядомы верш Фёдара Цютчава, апалагета расійскай імперскай выключнасці:

Умом Россию не понять.
Аршином общим не измерить
У ней особенная стать —
В Россию можно только верить.

 
Вось якім я пачуў гэты верш з вуснаў украінскага паэта, калі мы сядзелі з ім у рэстаране ўладзівастоцкага гатэля «Золотой Рог», а за вакном бушаваў цыклон, што наляцеў з Японіі:
 
Умом Россию не понять.
Аршином общим не измерить.
У ней особенная стать —
Россию можно только херить.

 
Як кажуць — без каментару.

* * *

Родныя словы гучаць увушшу.
Родныя гукі гояць душу.
Як ні стараўся, забыць іх не змог,
Хоць пратаптаў можа сотню дарог.
Там, дзе сінеюць Вольса і Друць,
Родныя словы са мною памруць.
Мой захаваюць голас і зрок.
Ружай праб’юцца праз белы пясок.


Слабадушным


Разлюбілі тое, у што верылі.
Сіл на новы паход не стае.
Пад драпежным крылом Імперыі
Пахавалі галовы свае.


Сумненне


Ці ў той рацэ шукаю броду?
Ці той агонь нясу народу?

* * *

Не стыкуюцца страсць і старасць,
Хоць зусім падобныя словы.


Люцыя Рэва, або Рэвалюцыя


У яе дужа рэдкае імя і прозвішча — Люцыя Рэва. Нязводная старадаўняя шляхетнасць струменіцца ад яе ва ўсе бакі. Тыя, хто ведаюць яе, называюць гэту худзенькую блакітнавокую жанчыну Рэвалюцыяй. Яна пенсіянерка. Яна ходзіць на ўсе акцыі дэмакратаў, начапіўшы на свой чорны берэцік бел-чырвона-белы бант. Разы тры падчас разгону дэманстрацый яе даставаў цяжкі амапаўскі дручок. Ды яна толькі ўсміхаецца. Яна верыць у непазбежную перамогу беларускай дэмакратыі.

— А як жа іначай? — кажа яна мне. — У нас, на Беларусі, ніколі не было цароў. У нас шляхта (а шляхты было каля пятнаццаці адсоткаў ад усяго насельніцтва дзяржавы) абірала караля. І кароль-вялікі князь служыў Гаспадарству. Ледзь што не так — яму выспятка пад зад і ўсё. І гуляй хлопец, рабі, што хочаш. Хочаш — пасві гусей. Хочаш — рэжся ў карты ў дурня.

Добра ўсведамляць, што жыве на нашай зямлі спадарыня Люцыя Рэва. Вось яна адзяе на галаву берэцік з бел-чырвона-белым бантам. Вось выходзіць са сваёй аднапакаёўкі і на плошчы ўліваецца ў гудлівую шчыльную калону дэманстрантаў. Блакітныя вочы ззяюць шчасцем і радасцю.

Удачы табе, Люцыя Рэва! Удачы ўсім тваім аднадумцам!

novychas.org
[TypeError] 
count(): Argument #1 ($value) must be of type Countable|array, bool given (0)
/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/templates/ibwm/components/bitrix/news/news/bitrix/news.detail/.default/template.php:50
#0: include
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/component_template.php:790
#1: CBitrixComponentTemplate->__IncludePHPTemplate
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/component_template.php:885
#2: CBitrixComponentTemplate->IncludeTemplate
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/component.php:784
#3: CBitrixComponent->showComponentTemplate
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/component.php:724
#4: CBitrixComponent->includeComponentTemplate
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/components/bitrix/news.detail/component.php:515
#5: include(string)
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/component.php:615
#6: CBitrixComponent->__includeComponent
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/component.php:692
#7: CBitrixComponent->includeComponent
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/main.php:1195
#8: CAllMain->IncludeComponent
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/templates/ibwm/components/bitrix/news/news/detail.php:16
#9: include(string)
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/component_template.php:790
#10: CBitrixComponentTemplate->__IncludePHPTemplate
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/component_template.php:885
#11: CBitrixComponentTemplate->IncludeTemplate
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/component.php:784
#12: CBitrixComponent->showComponentTemplate
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/component.php:724
#13: CBitrixComponent->includeComponentTemplate
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/components/bitrix/news/component.php:336
#14: include(string)
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/component.php:615
#15: CBitrixComponent->__includeComponent
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/component.php:692
#16: CBitrixComponent->includeComponent
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/classes/general/main.php:1195
#17: CAllMain->IncludeComponent
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/news/index.php:107
#18: include_once(string)
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/modules/main/include/urlrewrite.php:184
#19: include_once(string)
	/mnt/extra_volume/ibwm/www/bitrix/urlrewrite.php:2
----------