Вяртаючыся на Францысканскую
Як добра госьцем быць у той жанчыны,
Якая просіць-патрабуе вершаў
На мове беларускай і за гэта
Частуе мёдам у завулку Сьнежным;
Як добра славіць каралеву Бону,
Яе партрэт угадваць у завеі
І варажыць у задуменьні: “Сфорца…
Гучыць – як сонца і гучыць – як сэрца…”
Як добра слухаць, размаўляць і думаць
Пра ўсё і ні пра што адначасова,
А потым, ноч у зорах не крануўшы,
Ісьці праз Менск гадзіну і другую…
Завулак Сьнежны, Кальварыйская, Няміга,
Феліцыянаўская… Ах, якія назвы!
А тыя кіламетры, што прайшоў я,
Як тыя пацалункі, што ў парозе.
Ноч на зыходзе, і яшчэ ня днее,
І радасьць набіраецца ў аорту,
І не ў жыцьці – у Бібліі магчыма
Паганцу стаць апосталам адданым…
Натомлены, вясёлы, бесклапотны,
На Францысканскую вяртаюся паволі,
Каб скласьці новае для хітрай Эл,
Якая просіць-патрабуе вершаў.
І раптам (мушу тутака прызнацца,
Што без прыслоўя «раптам» абысьціся
І ў лірыцы чульлівай немагчыма,
Якой душа пазбавіцца ня хоча…), –
Дык вось, ужо так сталася, што раптам
Я сам сабе прамовіў зьледзянела,
Прагаварыў-прабедаваў-правойкаў:
“У горле сушыць і баліць у грудзях...”
Бядуе так нямоглая старая,
Так жаляцца чарнобыльскія дзеці,
І гэтак я паскардзіўся (шчасьлівы!),
Адчуўшы боль імгненны і пякучы.
І прыпыніўшыся пад нейкай аркай,
Згадаў-успомніў Міхася Стральцова,
Зьнядужанага ў сукрутку бальнічным…
О, сьвеце родны мой!.. О, сьвеце ясны!..
Ля ратушы – 4
Мужчына пакрыўджаны век на жанчыну.
Жанчына пакрыўджана век на мужчыну...
Адно аднаго (і аб тым кожны знае!)
Якой драбязой – і ўжо не здавальняе.
Ад дзеда-ад шведа такая карціна!
А хто вінаваты? Чыя тут правіна?
Ды ён вінаваты, таму што мужчына,
Й яна вінавата, таму што жанчына.
Ля ратушы – 5
Мужчына, як мёд, бо як мёд і жанчына.
Жанчына, як лёд, бо як лёд і мужчына.
Ня дзень і ня год – увесь час безупынна
Такія яны... Зрэшты, й быць так павінна.
Да долу ня гнецца сухая галіна,
Ды ў песьні пяецца пра Яся з Янінай, –
Таму й застаецца мужчына з жанчынай,
Таму й застаецца жанчына з мужчынам.
Дзікая балерына
Ты – дзікая балерына;
Ты музу маю станцоўвала ў музку.
Табе я ўсё аддаваў, акрамя сына
І магчымасьці думаць па-беларуску.
Ты, – разьвітальная сьцюжа, –
Падаравала мне сьнежнае лета:
Танец маленькага Прынца з Ружай
На вузкім лёдзе гранітнага парапета.
І я хадзіў па карнізах
Спатканьняў начных,
Лагодзячы лепшы з тваіх капрызаў –
Лона ўскалых.
Але аднойчы пад лідскае піва
Падумалася мне:
“Ты мяне асьляпіла,
А я цябе – не…”
Хацеў спытацца: “Скажы…”
Прагнуў даведацца: “Ты б хацела…”
Аднак уцякала з маёй душы
Дзікая рызыка твайго цела.
О, як яно зьнікала, плыло
І не рабілася родным;
Адзіным у сьвеце такім было
Грацыёзна-плодным!
У яго апускаўся, як у раку,
І прасіў цябе з менскай далечы:
“Нарадзі мне дачку,
Мяне пакідаючы!”
Дзеяслоў № 43
