Памерла Ала Канапелька. У Мінску развіталіся з пісьменніцай

Дата публікацыі: 24.08.2015

2992

Ала Іванаўна нарадзілася 14 лютага 1960 года ў вёсцы Небытаў Хойніцкага раёна Гомельскай вобласці ў сялянскай сям'і. Была зямлячкай Івана Мележа, Барыса Сачанкі, Барыса Пятровіча.

У 1978 г. скончыла Лоеўскую педагагічную навучальню і паступіла на філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Пасля заканчэння ўніверсітэта (1983) працавала метадыстам у Доме літаратара, а з 1990 — загадчык арганізацыйна-прапагандысцкага аддзела Беларускага фонду культуры.

Першыя вершы апублікавала ў 1974 у хойніцкай раёнцы «Ленінскі сцяг», у 1977 яе апублікаваў часопіс «Маладосць». У 1985 г. выйшаў зборнік вершаў «Цвет алешыны».

nn.by

25 жніўня з 10.00 да 12.00 у мемарыяльнай залі на вул. Альшэўскага, 12 у Мінску адбылося развітанне з пісьменніцай. Ушанаваць памяць спадарыні Алы прыйшлі родныя і блізкія, калегі. Пахавалі Алу Іванаўну на гарадскіх могілках у Смалявічах.

Паэт і грамадскі дзеяч Уладзімер Някляеў у сваім Фэйсбуку напісаў:

"Алы Канапелькі не стала.
Паэта.
У ёй было тое, што сёння ёсць не ва ўсіх.
Душа.
Да ўсяго, што ўвогуле цяпер рэдкасць, душа беларуская.

Ціхмяная, яна мне маці маю нагадвала. Як бы заўсёды ў нечым перад некім вінаватую.

Успомніў пасля развітання, як маці гады чатыры збірала грошы, капейчыну да капейчыны, каб купіць у хату нешта багатае. Каб людзям, якія ў хату заходзілі, не так кідалася ў вочы нішчымнасць.

Урэшце купіла дыван. Пасцяліла на падлогу і не давала мне з братам на яго ступіць.

Успомніў я гэта, калі Леанід Дранько-Майсюк распавёў, як ён яшчэ за савецкім часам быў з Алай у Антвэрпэне. Як ён купіў нешта сабе, купіў жонцы туфлі, а Ала - дыван. І больш яна нічога не купіла, бо заплаціла за яго ўсё, што мела. Усе 30 рублёў, якія мянялі савецкаму чалавеку ў замежжы, адкуль цягнула Ала дыван цераз усю Еўропу, каб у яе хаце не так кідалася ў вочы нішчымнасць.

Як шчымліва яно - і як балюча...

Сады зямныя! Высакосны лёс!
Пялёсткі яблынь зноў плывуць у снежань.
Слязою чыстай ці расою свежай
Акропіць ноч пясчаны родны плёс.

А яблыні, як душы, прараслі
Тут, на зямлі, пад зорным лістападам,
І я іду старым зраселым садам
Праз цішыню адвечную зямлі.

Зноў яблык мякка падае ў траву -
Яшчэ адзін вузельчык на карэнні
Завяжацца на памяць...
Пакаленні!
Сады мае!
Схіляю галаву...

Госпадзі, як кантрастуе гэтае глыбокая цішыня, гэтае цэласнае, злітнае з небам і зямлёй жыццё, якім жывуць нямногія, адзінотна-адзінкавыя, з той нікчэмнай мітульгой, якой занятая большасць...

Схіляю галаву".

***

Зашапчы гэты боль, дождж лістоты.
Залаты лівень, лівень барвяны.
У травы познія падаюць ноты
Музыкі невяртання.

Невяртанне без слова, пагляду,
Проста так — не вярнуся аднойчы.
А на памяць — святло зарападу
I халодныя восені вочы.

Зашапчы гэты боль, дождж лістоты,
Ноччу ззяблай, парою світання.
У далонях барвяныя ноты
Цішыні невяртання.

Ала Канапелька

ГА "Саюз беларускіх пісьменнікаў" смуткуе і спачувае родным і блізкім Алы Іванаўны.