Сёння — Дзень нараджэння Максіма Багдановіча

Зімой

Здароў, марозны, звонкі вечар!
Здароў, скрыпучы, мяккі снег!
Мяцель не вее, сціхнуў вецер,
I волен лёгкіх санак бег.

Як мары, белыя бярозы
Пад сінявой начной стаяць,
У небе зоркі ад марозу
Пахаладзеўшыя дрыжаць.

Вільготны месяц стуль на поле
Празрысты, светлы стоўп спусціў
I рызай срэбнаю раздолле
Снягоў сінеючых пакрыў.

Ўзрывайце ж іх санямі, коні!
Звіні, вясёлых бомаў медзь!
Вакол лятуць бары і гоні,
Ў грудзях пачала кроў кіпець.

1910

Санет

Замёрзла ноччу шпаркая крыніца;
Твая пара, зімовая нуда!
Цяпер няма ўжо руху ні сляда,
I нават зверху слоем снег лажыцца.
Ды ўсё дармо, бо там, пад ім, струіцца
Магутная, жывучая вада.
Чакай! Яе йшчэ прыдзе чарада!
Здалее хваляў хор на вольны свет прабіцца.

Прыклаў я гэты сімвал да сябе,
Схіліўшыся ў надсільнай барацьбе,
I разгадаў прыроды роднай словы.
Як — прамаўчу, бо кожны з вас — паэт.
Рассейце ж самі лёгкі змрок прамовы,
Сваей душы туды пралліце свет!

1911

Разгарайся хутчэй, мой агонь, між імглы

Разгарайся хутчэй, мой агонь, між імглы, —

Хай цябе шум вятроў не пужае;

Пагашаюць яны аганёчак малы,

А вялікі — крапчэй раздуваюць.

Разгарайся хутчэй, зіхаці, аганёк, —

Каб, калі і замер ты без долі,

Усіх спужаў бы страшны абступіўшы іх мрок,

Хай агнёў не гасілі б ніколі.

Белым снегам укрылася вуліца,

А на ім, паміж конскага гноя,

Мерзне цёмна-зялёная хвоя,

I пушысты сняжок да ёй туліцца.

Тут вязлі ў катафалку нябожчыка;

Выступалі друзья ў задуменні;

Крыж няслі, йшоў у рызах свяшчэннік,

I цягнуліся ззаду ізвозчыкі.

1910-1913

Максім Багдановіч