Мудроў Віктар Леанідавіч
Мудроў Віктар Леанідавіч
Мудроў Віктар Леанідавіч
Нарадзіўся ў сям’і савецкага афіцэра, рускага па нацыянальнасці. Вучыўся ў Наваполацкай сярэдняй школы № 2. Скончыў Наваполацкі політэхнічны інстытут (1976). Працаваў інжынерам на прадпрыемствах Наваполацку, а пасля Ямала-Ненецкай аўтаномнай акругі РСФСР. Са школьных гадоў займаўся грамадскай дзейнасцю, пастаянна адчуваў кантроль КДБ. У канцы 1980-х вярнуўся ў Беларусь. У 1990-х рэдагаваў літаратурны альманах «Ксэракс Беларускі». Працаваў карэспандэнтам Радыё «Свабода». Сябра Беларускага ПЭН-цэнтру (выйшаў у 2019)[1], Саюза беларускіх пісьменнікаў і Таварыства вольных літаратараў.
Пад час вучобы ў інстытуце стаў ініцыятарам выдання рукапіснага літаратурна-мастацкага часопіса «Блакітны ліхтар». Разам з групай аднадумцаў (Валерый Шлыкаў, Анатоль Рыбікаў, Андрэй Грабаў і інш.) у 1971—1974 гадах выпусціў 15-ць нумароў часопіса. Разам з літаратурнымі матэрыяламі ў часопісе змяшчаліся публіцыстычныя творы з крытыкай палітыкі русіфікацыі ў БССР.
У 1974 годзе на след часопіса выйшаў КДБ, усе нумары «Блакітнага ліхтара» былі канфіскаваны. З В. Мудровым і іншымі выдаўцамі былі праведзены «прафілактычныя гутаркі», выпуск часопіса спыніўся. Па сканчэнні ў 1976 годзе сканчэнні інстытута В. Мудрову адмовілі ў прыёме на працу на наваполацкі завод «Вымяральнік» з прычыны палітычнай ненадзейнасці, бо завод належаў да ліку «абаронных» прадпрыемстваў.
У 2-й палове 1970-1980-х В. Мудроў актыўна займаўся капіраваннем і распаўсюджваннем забароненай у СССР літаратуры, у прыватнасці, твораў М. Булгакава «Ракавыя яйкі» і «Сабачае сэрца». Асаблівую ўвагу даваў распаўсюджванню навуковых і публіцыстычных матэрыялаў нацыянальнага характару — «Расейска-крыўскага (беларускага) слоўніка» В. Ластоўскага, часопіса «Крывіч», вершаў і паэм Ларысы Геніюш. В. Мудроў наведваў Л. Геніюш у Зэльве; у 1983 удзельнічаў у пахаванні паэтэсы, якая знаходзілася пад наглядам КДБ. У 1986 годзе супрацоўнікі КДБ падчас чарговай «прафілактычнай гутаркі» пагражалі выслаць яго за антысавецкую дзейнасць з Ямала-Ненецкай аўтаномнай акругі, дзе ён на той час працаваў.
Аўтар кніг прозы:
«Жанчыны ля басейна» (1992),
«Гісторыя аднаго злачынства» (1993),
«Зімовыя сны» (1999),
«Ператвораныя ў попел» (2005),
«Альбом сямейны» (2007),
«Багун» (2013),
«Албанскае танга» (2016),
«Страна огненных птиц» (2016),
«Последняя репетиция» (2016),
«Албанское танго» (2016),
«Забойца анёла» (2017),
«Помнік літары „Ў“» (2018),
«Восень у Вільні» (2019),
«Падшыванцы» (2020).
Лаўрэат прэміі часопіса «Крыніца» (1998),
Лаўрэат прэміі «Залаты апостраф» (2010),
Трэцяе месца Прэміі Гедройца (2014) за зборнік апавяданняў «Багун»,
Трэцяе месца Прэміі Гедройца (2018) за зборнік апавяданняў «Забойца анёла»,
Лаўрэат прэміі "Празрысты Эол" (2019) за лепшую онлайн публiкацыю.
Нарадзіўся ў 1953 годзе ў Полацку. Жыве ў Полацку.
Нарадзіўся 11 верасня 1953, Полацк) — беларускі празаік і журналіст.
Пад час вучобы ў інстытуце стаў ініцыятарам выдання рукапіснага літаратурна-мастацкага часопіса «Блакітны ліхтар». Разам з групай аднадумцаў (Валерый Шлыкаў, Анатоль Рыбікаў, Андрэй Грабаў і інш.) у 1971—1974 гадах выпусціў 15-ць нумароў часопіса. Разам з літаратурнымі матэрыяламі ў часопісе змяшчаліся публіцыстычныя творы з крытыкай палітыкі русіфікацыі ў БССР.
У 1974 годзе на след часопіса выйшаў КДБ, усе нумары «Блакітнага ліхтара» былі канфіскаваны. З В. Мудровым і іншымі выдаўцамі былі праведзены «прафілактычныя гутаркі», выпуск часопіса спыніўся. Па сканчэнні ў 1976 годзе сканчэнні інстытута В. Мудрову адмовілі ў прыёме на працу на наваполацкі завод «Вымяральнік» з прычыны палітычнай ненадзейнасці, бо завод належаў да ліку «абаронных» прадпрыемстваў.
У 2-й палове 1970-1980-х В. Мудроў актыўна займаўся капіраваннем і распаўсюджваннем забароненай у СССР літаратуры, у прыватнасці, твораў М. Булгакава «Ракавыя яйкі» і «Сабачае сэрца». Асаблівую ўвагу даваў распаўсюджванню навуковых і публіцыстычных матэрыялаў нацыянальнага характару — «Расейска-крыўскага (беларускага) слоўніка» В. Ластоўскага, часопіса «Крывіч», вершаў і паэм Ларысы Геніюш. В. Мудроў наведваў Л. Геніюш у Зэльве; у 1983 удзельнічаў у пахаванні паэтэсы, якая знаходзілася пад наглядам КДБ. У 1986 годзе супрацоўнікі КДБ падчас чарговай «прафілактычнай гутаркі» пагражалі выслаць яго за антысавецкую дзейнасць з Ямала-Ненецкай аўтаномнай акругі, дзе ён на той час працаваў.
Аўтар кніг прозы:
«Жанчыны ля басейна» (1992),
«Гісторыя аднаго злачынства» (1993),
«Зімовыя сны» (1999),
«Ператвораныя ў попел» (2005),
«Альбом сямейны» (2007),
«Багун» (2013),
«Албанскае танга» (2016),
«Страна огненных птиц» (2016),
«Последняя репетиция» (2016),
«Албанское танго» (2016),
«Забойца анёла» (2017),
«Помнік літары „Ў“» (2018),
«Восень у Вільні» (2019),
«Падшыванцы» (2020).
Лаўрэат прэміі часопіса «Крыніца» (1998),
Лаўрэат прэміі «Залаты апостраф» (2010),
Трэцяе месца Прэміі Гедройца (2014) за зборнік апавяданняў «Багун»,
Трэцяе месца Прэміі Гедройца (2018) за зборнік апавяданняў «Забойца анёла»,
Лаўрэат прэміі "Празрысты Эол" (2019) за лепшую онлайн публiкацыю.
