Наталля Русецкая. Каштаны ў кішэнях
Нягледзячы на тое, што Наталля Русецкая нарадзілася ў Ніжагародскай вобласці (Расія), расла і вучылася ў Мінску (Беларусь), стала жыве і працуе ў Любліне (Польшча), значную частку свайго жыцця, даследчыцкай і творчай дзейнасці аўтарка прысвячае менавіта беларускай нацыянальнай культуры.
Зрэшты, ідэі шматмоўнасці, разнастайнасці свету і ўвогуле глабальнасці і непрадказальнасці ўсяго існага ярка адбіваюцца ў вершах пані Наталлі поруч з настальгіяй, тузе па Беларусі, па канкрэтных нашых гарадах, мясцінах і вуліцах. Напрыклад, верш “Цягнік Берасце—Менск”, у якім лірычная гераіня з нецярплівасцю чакае сустрэчы з роднай зямлёй:
Час спыняецца ў пяць гадзін,
калі да Менску застаецца гадзіна з нечым,
а займацца зусім ужо няма чым,
і цягнік пакрысе заязджае ў маўклівы вечар.
Ты глядзіш на гадзіннік: цікай ты, не маўчы!
давай, хутчэй перасоўвай стрэлкі,
што ж яны захраслі ў табе, нібы стрэмкі?..
І, як пішацца ўжо ў іншым вершы, “мост праз Буг, калі едзеш з дому, бясконца доўгі, адчуваеш, як пад нагамі знікае зямля”.
Дарогі, ад’езды і вяртанні, межы паміж рознымі краінамі — тыя матывы, што часта можна сустрэць у паэтычным зборніку. Матывы частыя, але не галоўныя.
Самае важнае, як падаецца, у кнізе “Каштаны ў кішэнях” — гэта пошук гераіняй сябе, свайго шчаслівага лёсу, свайго кахання, гэта радасць мацярынства, гэта ўспаміны часоў юнацтва і ўрокі сталасці. Гэта вера ў сваю будучыню.
***
зіма пакідае сляды
на вясновай мяжы
пад снегам на даху
спяць яшчэ капяжы
але час іначай ужо бяжыць —
хочацца жыць!..
