Мікола Пракаповіч. Прытулак памяці
Дата публікацыі: 02.11.2018
2579
"Мне, як і ягоным чытачам, ад самага пачатку ў вершах Міколы Пракаповіча імпанавала яшчэ адна, апрача патрыятычна-багдановічаўскай, пуцяводная зорка: мройная зорка свабоды чалавека ад гвалту, прыніжэння, неабходнасці быць "вінцікам" бяздушнага грамадскага механізму. Паэт нярэдка <...> выходзіць на маштабныя філасофскія абагульненні, і ўсё ж агульналюдскія каштоўнасці і каштоўнасці нацыянальныя ў яго нед'емныя, дзве іпастасі свабоды злітныя, як святло падвойнай зоркі ў Сусвеце", -- адзначае Алесь Каско ў штрыхах да творчага партрэту свайго калегі і сябра. І гэта сапраўды так.
Журавы
Пажаўцелі сцяблінкі травы-муравы,
адцвілі верасы на ўзлессі...
Журавы, журавы,
ці сумуеце вы
пакідаючы наша Палессе?
Што шукаеце вы:
цеплыні, сінявы
у далёкіх заморскіх краінах?
Вось бы мне на крыло
і туды, на сяло...
На каго ж я матулю пакіну,
наш заснежаны дом
і раку пад ільдом,
і калядную звонкую песню?..
Журавы, журавы,
прылятайце хутчэй,
прынясіце вясну на Палессе!
Мікола Пракаповіч
Пажаўцелі сцяблінкі травы-муравы,
адцвілі верасы на ўзлессі...
Журавы, журавы,
ці сумуеце вы
пакідаючы наша Палессе?
Што шукаеце вы:
цеплыні, сінявы
у далёкіх заморскіх краінах?
Вось бы мне на крыло
і туды, на сяло...
На каго ж я матулю пакіну,
наш заснежаны дом
і раку пад ільдом,
і калядную звонкую песню?..
Журавы, журавы,
прылятайце хутчэй,
прынясіце вясну на Палессе!
Мікола Пракаповіч