№105

Пабачыў свет 105-ты (сакавіцка-красавіцкі) нумар часопіса “Дзеяслоў”. Ніжэй – сціслы агляд таго, чым ён парадуе чытачоў.

Адкрывае нумар нізка вершаў Леаніда Дранько-Майсюка “Давыд-Гарадок – Менск” з новай кнігі “Полька беларуская”. Як няцяжка здагадацца, яна аб’ядноўвае творы, натхнёныя гэтымі двума гарадамі.

Уладзімір Някляеў працягвае працаваць у жанры паэмы. Гэтым разам пад яго новым творам – “Кніга лёсаў” – значыцца беларуская лакацыя (Крэва і Менск).

Аксана Спрынчан адмыслова для “Дзеяслова” склала нізку вершаў, цалкам прысвечаную такой рэчы, як цвік. Хтосьці можа ўбачыць у такім творчым падыходзе пераемнасць разанаўскім вершаказам.

Нізку вершаў Сяргея Ваганава ж аб’ядноўваюць творы, прысвечаныя Нарачы ды мясцінам Мядзельшчыны, назвам, зніклым з мапаў, ды імёнам людзей, што кранаюць душу пісьменніка.

Суплётам вершаў грамадзянскай ды інтымнай лірыкі абнечаканьвае чытача паэтка, сцэнарыстка, вядоўца аўтарскіх тэлепраграм Валярына Кустава. Яе нізка мае назву “Беларуская Галгофа”.

Загадчык музея Багдановіча, але перадусім – паэт ды музыка Міхал Бараноўскі эксперыментуе са зместам і формаю, запрашаючы чытача да разгадкі таямніцы нізкі яго вершаў, – “Ахова птушак Бацькаўшчыны”.

Дэбютант нумара – Павел Любецкі. Для яго, аўтара рускамоўнай кнігі «В основном без рифмы», гэта першая публікацыя ў перыёдыцы з тэкстамі па-беларуску.

Звернемся да празаічнай часткі нумара. Адкрывае яго новы раздзел з рамана “Кліч роднага звона” жывога класіка гістарычнай прозы Генрыха Далідовіча. Раздзел называецца “Каранацыя”.

Артур Клінаў прэзентуе фрагмент з рамана “Локісаў”, які неўзабаве маецца выйсці ў выдавецтве “Логвінаў”.

Старэйшая літаратарка Саюза беларускіх пісьменнікаў Алена Васілевіч адмыслова да 75-годдзя перамогі прапануе чытачам “Дзеяслова” апавяданне “Групавы партрэт з Мамлакат Нахангавай”, што ілюструе адзін трагікамічны выпадак той вайны.

Таксама з апавяданнямі выступаюць у нумары два майстры малога празаічнага жанру – Адам Глобус (“Не спраўдзілася”) і Вітаўт Чаропка (“Чалавек без імя”).

“Дзеяслоўскія” чытачы прычакалі заканчэнне аповесці Віктара Казько “Нашчадкі казённага лёсу”.

У раздзеле Пераклады прэзентуюцца два латвійскія паэты, вядомыя беларускай па публіцы па нядаўнім фэсце “Вершы на асфальце” – Валтс Эрнштрэйтс ды Кірылс Эціс, пераствораныя на беларускую Андрэем Хадановічам і Уладзем Лянкевічам адпаведна.

У частцы нон-фікшн шмат цікавага.

Гэта вострасюжэтныя нататкі Уладзіміра Мароза “Кантрабандыст” – расповед пра кінематаграфічную вандроўку ў Малдову.

Іранічныя запісы Уладзіміра Сіўчыкава “Новыя крыніцы” (з нізкі “Уладзевы гісторыі”).

Працяг згадак Валянціна Акудовіча з кнігі “Трэба ўявіць Сізіфа шчаслівым”. Раздзел мае “Мы сустрэліся на будоўлі Вавілонскай вежы” і прысвечаны сябрам ды паплечнікам знанага мысляра.

У Кнігапісе – рэцэнзія гомельскага мовазнаўцы Змітра Паўлаўца на дужа майстравітую й недастаткова заўважаную кнігу Сяргея Абламейкі “Нечаканы Скарына”, а таксама – грунтоўны разбор Леаніда Галубовіча кнігі падляшскага празаіка Міхася Андрасюка “Поўня”, якая атрымала другую прэмію леташняга Гедройца.

Традыцыйна завяршае нумар агляд кніжных навінак Дзеяпіс.

Ілюстрацыі на вокладцы – Сяргея Малішэўскага.